Agonist versus antagonist: verschil en vergelijking

Hoewel de woorden agonist en antagonist afhankelijk van de context in betekenis verschillen, worden deze termen vaker gebruikt in de farmacodynamiek.

Farmacodynamiek bestudeert en behandelt het effect van een medicijn op een organisme. Niet alle medicijnen werken samen met het bestaande afweermechanisme van het lichaam wanneer ze worden geconsumeerd.

Sommige medicijnen zijn ontworpen om een ​​tegengestelde reactie te produceren wanneer het medicijn zich bindt aan de receptor om het gewenste resultaat te bereiken. Afhankelijk van de behandeling kiezen en gebruiken medische experts agonisten en antagonisten.

Key Takeaways

1. Een agonist is een stof die een receptor activeert en een fysiologische reactie veroorzaakt, terwijl een antagonist een stof is die de receptor blokkeert en de fysiologische reactie verhindert.
2. Agonisten worden vaak gebruikt in de geneeskunde om een ​​gewenste reactie in het lichaam te stimuleren, terwijl antagonisten aandoeningen behandelen waarbij een overactieve reactie moet worden onderdrukt.
3. Voorbeelden van agonisten zijn adrenaline en dopamine, terwijl antagonisten bètablokkers en antihistaminica zijn.

Agonist versus antagonist

Het verschil tussen agonisten en antagonisten zit in de manier waarop ze werken om het effect te produceren. Terwijl agonistische geneesmiddelen een specifieke actie produceren, zijn antagonistische geneesmiddelen een specifieke actie tegen.

Agonistische medicijnen triggeren bepaalde cellen in de hersenen om een ​​signaal naar de sensorische zenuw te sturen om een ​​actie of reactie te activeren. De neurotransmitters fungeren als een chemische boodschapper voor de receptoren om een ​​reactie te produceren.

Het zijn niet alleen neurotransmitters die de receptoren activeren. Ook exogene agonisten induceren de receptoren voor de gewenste respons. Er zijn verschillende agonisten zoals volledige agonisten, co-agonisten, selectieve agonisten, inverse agonisten enz.

Het voorvoegsel in de term antagonist geeft de betekenis aan. Zoals de naam al doet vermoeden, werken antagonistische geneesmiddelen tegengesteld aan agonistische geneesmiddelen. Antagonistische geneesmiddelen hechten zich aan de receptoren, maar verzetten zich tegen elke biologische receptor en blokkeren deze door deze te blokkeren.

Antagonistische geneesmiddelen remmen de reguliere werking van de receptor. Omdat ze de reactie blokkeren, worden ze blokkers genoemd.

Vergelijkingstabel

Parameter van vergelijking	agonist	Antagonist
Definitie	Een chemische stof die zich hecht aan een specifieke receptor en triggert om een ​​reactie op te wekken.	Een chemische stof die zich aan een receptor hecht, maar de natuurlijke reactie blokkeert en dwarsboomt.
Voorbeeld	Methadon.	Naltrexon.
Functie	Activeert de receptoren.	Blokkeert de reactie op de receptoren.
Aanvraag	Gebruikt bij de behandeling om mensen van drugsverslaving te genezen.	Het wordt ook gebruikt bij therapie tegen drugsverslaving.
Effect	Het helpt altijd bij het stimuleren van de receptoren.	Het blokkeert de ontvangst.
Nadelen	Het lichaam kan tolerantie ontwikkelen; daardoor wordt de werkzaamheid van het medicijn verminderd.	Het zou de verbetering van de persoon kunnen verslechteren als de juiste dosering niet op het juiste moment wordt gegeven.

Wat is agonist?

Agonisten zijn chemicaliën die zich stevig aan de doelreceptor hechten en een natuurlijke reactie stimuleren. Het bindt zich aan de gewenste receptor en activeert deze. Deze activering kan worden gedaan door neurotransmitters of hormonen, zoals in het geval van endogene agonisten.

Als het wordt geactiveerd met behulp van medicijnen, wordt het een exogene agonist genoemd. Op basis van de activering en het niveau van de mate die ze creëren, worden agonisten in verschillende categorieën ingedeeld.

Als het activeringsniveau van nature in het lichaam voorkomt, is het een endogene agonist. Paracetamol is een voorbeeld van een onomkeerbare agonist die zich permanent aan de receptor hecht en een chemische reactie veroorzaakt.

Bepaalde chemisch gecreëerde agonisten, superagonisten genoemd, produceren een groter effect dan de natuurlijke agonist. Bepaalde agonisten die alleen op een unieke receptor werken, worden selectieve agonisten genoemd. Buspirone is een goed voorbeeld van de hierboven genoemde categorie.

Agonisten worden gebruikt in anti-drugsverslavingstherapie om mensen te helpen ontsnappen aan de vicieuze cirkel van drugs. Agonisten werken door de opname van opiaten te triggeren. Daarom helpt het mensen hunkeren te stoppen en verlicht het ze.

Half maximale effectieve concentratie (EC₅₀) is de index om de potentie van agonistische geneesmiddelen te meten. Hoe lager de EC₅₀ waarde, hoe sterker het effect zou. Dit betekent ook dat de lagere concentratie van het medicijn de maximale respons induceert voor een agonist wiens EC₅₀ waarde is extreem laag.

Wat is antagonist?

Normaal gesproken verwijst een antagonist naar een object dat zich verzet tegen natuurlijke activiteit. Het object kan een ding, persoon, substantie etc. zijn. De betekenis van de term kan worden afgeleid uit de eerste helft van het woord zelf.

Zoals de naam al doet vermoeden, is het precies het tegenovergestelde van een agonist. Op het gebied van de farmacodynamiek verwijzen antagonistische geneesmiddelen naar bepaalde chemicaliën die de natuurlijke werking van de reactie van de receptoren dwarsbomen nadat ze eraan gehecht zijn geraakt.

De antagonist wordt ook wel blokkers genoemd omdat ze het natuurlijke werk van de receptoren belemmeren.

Er zijn veel soorten antagonisten, zoals stil, competitief, niet-competitief en niet-competitief. Het wordt een competitieve receptor genoemd als het zich aan dezelfde bindingsplaats hecht zonder de receptor te activeren.

Na gehecht te zijn geraakt aan de receptor, wordt de aanwezige agonist, indien aanwezig, verdreven en geblokkeerd. Er zijn andere agonisten die onder speciale omstandigheden als antagonist werken. Partiële agonisten worden bijvoorbeeld competitieve antagonisten wanneer een volledige agonist aanwezig is.

Net als bij agonisten kan het effect van een antagonist worden begrepen door de potentie ervan te kennen. Half maximale remmende concentratie is de maat om de potentie van antagonisten te beschrijven. Het wordt aangeduid als IC₅₀.

Zoals EC₅₀, de potentie is hoger wanneer de IC₅₀ waarde lager is. Een voorbeeld van een antagonistisch geneesmiddel omvat naloxon. Antagonistgeneesmiddelen worden ook gebruikt bij antimedicamenteuze therapie.

Belangrijkste verschillen tussen agonist en antagonist

1. Agonist produceert altijd een specifieke actie, terwijl antagonist een bepaalde actie of reactie probeert te blokkeren of tegen te werken.
2. Agonisten induceren of triggeren altijd de receptoren voor een bepaalde natuurlijke respons, terwijl de antagonist probeert de agonist te verplaatsen en zijn pad naar de receptoren blokkeert.
3. EC₅₀ is de index die wordt gebruikt om het effect van agonistische geneesmiddelen te kennen, terwijl IC₅₀ is de index die wordt gebruikt om de potentie van antagonistische geneesmiddelen te bepalen
4. Sommige agonisten zouden als antagonisten kunnen optreden, maar het omgekeerde, dwz antagonisten die als agonist werken, bestaat niet.
5. An improper dose of agonist could only increase the body’s tolerance, making it ineffective, whereas an improper dose of antagonist chemicals could create deteriorating effects.

Referenties

1. https://bpspubs.onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1476-5381.1977.tb07532.x
2. https://www.researchgate.net/publication/244874517_Receptors_agonists_and_antagonists

Laatst bijgewerkt: 11 juni 2023